A mirada da catedral

Abriu de novo os ollos. Ollos cansos de chorar, cansos de cavilar. Sentada baixo aquela árbore na Alameda, mirando cara a catedral que tantas veces a vira pasar… Pasaba por alí cada mañá, esquivando turistas para chegar á facultade. Pasaba por alí cada xoves noite, disposta a afogar súas penas cun ou dous porróns de viño. Viuna rir, viuna chorar, viuna tremer. Aquela mañá non cruzara a xa familiar praza do Obradoiro, pois fora imprimir á copistería Tórculo o último que ía imprimir endexamais. Non o sabía aínda, pero a catedral ía ser a última en vela con vida.

Este pequeno microrrelato escribíno para un concurso, pero olvidóuseme envialo a tempo, así que o subo aquí polo menos :)