Santiago

Pasear polas túas rúas ao son de calquera canción de Love of Lesbian, esquivando aos turistas e aos peregrinos que se agolpan nas prazas.

Coller a cámara cando me apetece e ir sacar fotos aos lugares máis recónditos da cidade ou aos detalles que ningúen semella ver eclipsados como están polas imaxes de postal dos máis populares.

Ese son da auga que cae contra as pedras do chan, o vento que asubía e que alborota o meu pelo ao andar.

Xente que chega, e persoas que se van. Con sorrisos de ledicia primeiro, e morriña por deixala atrás despois. Teño o firme convencemento de que todos volven nalgún momento, non a poden deixar atrás.

Toda esa maxia das rúas, terra de meigas como poucas (non comparable a San Andrés de Teixido por suposto).

Grazas Santiago por regalarme tantos momentos marabillosos en pouco máis dun ano... e os que nos quedan! :)